Το Πρωινό 

Ξυπνησα απότομα. Κοιτάω το ρολόι μου. Λέει 8. Πιάνω ένα φουστάνι, το ρίχνω απάνω μου, και τρέχω κάτω για το πρωινό. 
“Έφτασα!  Για το πρωινό.”
Το πρωινό δεν μου παρά αρέσει. Προτιμώ το βραδινό. Γιατί τότε ξυπνάω καλά-καλά και τότε με πιάνει πείνα. Δύσκολο για μένα είναι το πρωί. Πρέπει να περάσουν πολλές ώρες πριν ξυπνυσω και με την βοήθεια του καφέ και το τσιγάρο.  
Αλλά με είχε πιάσει πυνα. Τι να σας πω; Ταξίδευα 2 μέρες να φτάσω Αθήνα από Αμερική και κατόρθωσα να φτάσω χωρίς να πνίγω. Αλλά ήτανε touch and go. Ίσως πνίγω πριν φτάσω Ελλάδα γιατί είχα έναν ταξιτζή που δεν είχε ιδέα που ήτανε το αεροδρόμιο και μου ζήτησε πληροφορίες. 
“Εγώ να σου πω;  Δουλειά σου δεν είναι; Παρά τηλέφωνο την εταιρεία σου και μάθε.
Τελικά μας πήρε πιο πολύ ώρα να πάμε από την Βαλτιμόρη στο αεροδρόμιο παρά Γερμανία, Αθήνα. Κάναμε κύκλους. Γυρίζαμε ώρες και με έβρισε και μου πήρε 150 δολάρια και έχασα το αεροπλάνο μου. 
“Αχ. Να τω! Το αεροδρόμιο. Φτάσαμε!  Αχ!  Το περάσαμε. Ξανά!”
“Για σου, Αμερική!  Και αντίο!  Φεύγω.”
Ήμουνα παρά πολύ ζαλισμένη όταν έφτασα Αθήνα. Και όπως δεν καταλαβαίνω το μάθημα τις ώρας – περίεργο θέμα είναι για μένα – άμα λέει το ρολόι 8 ήρωα, το πιστεύω, και αν δεν πρέπει να πιστεύω κανένα  ρολόι, εκτός από αυτό που ταξιδεύει στο μιαλο μου. 
“Το πρωινό τελείωσε.” Μου λέει η γυναίκα. 
“Πως τελείωσε;  Η ώρα είναι 8!”
“Το βράδυ.” Μου λέει η γυναίκα. 
“Όχι!”